ikganaarNO.reismee.nl

Dorstig

Nog steeds heb ik het idee dat ik de hele zee kan leegdrinken, en mijn benen zijn zwaar van het lopen en de vermoeidheid. Ondanks de laatste resten jetlag zal ik morgen toch echt weer aan het werk moeten. Nu loop ik gelukkig geen wijken bij Van der Valk in de bediening, maar zit ik op mijn gat op kantoor. Dus zolang ik morgen op tijd mijn bed uit ben, en mijn fiets op kom, zal het allemaal wel goed komen. Helaas is dat wel, voor mijn gevoel nu al, het eind van deze vakantie. Op naar de volgende!

Ik wil iedereen bedanken voor het bekijken en lezen van het blog. Het blog vind ik zelf erg leuk om bij te houden, en om later weer terug lezen. Maar al jullie reacties en vragen maken het blog en de reis nog leuker. Hopelijk hebben jullie ook genoten. Nu als laatste bijdrage mijn persoonlijke favoriete foto's. En dan wordt het tijd om de dubbele Abita biertjes en beignets om te wisselen voor automatenkoffie en bruin brood met kaas. Al ga ik de komende weken zeker proberen de Jambalaya en de rosemint ijsthee zo goed mogelijk na te maken.

Tot snel!

Liefs Vera

Happy Place

Een smoezige nog half slapende man komt mij tegemoet lopen. Hij krabt nog wat onder zijn oksel, gaapt, en zwalkt om mij heen weer verder over het trottoir. Het is lastig inschatten of het een toerist is die na een gezellige nacht in de goot beland is. Of dat het een van de vaste bewoners van het trottoir in de French Quarter is. Het feit dat er in NO vrij op straat gedronken mag worden is prima voor de omzet in Bourbon St., maar het zorgt er ook voor dat ik vanmorgen om de bedelaars met kartonnen bordjes heen moet stappen. Ze doen niets, vragen niets, houden niet eens hun hand op. Maar ze zijn er wel. Ook in NO leven arm en rijk erg dicht bij elkaar. Terwijl ik de kartonnen bordjes omzeil, vullen de juweliers langzaam de etalages weer met glimmende sieraden. De dikke Dodges, met bad ass brothers, en een hoop bling bling rijden nu ook al door de straat en vullen NO met zware basgeluiden vanuit de boxen.

De zon is lekker warm, maar nog niet heet. En ik kan nu nog heerlijk aan "the sunny side of the street" lopen. Via Royal St slenter ik richting Jackson Square. De winkeliers om me heen openen rustig hun zaak. T-shirts worden uitgestald, ramen gepoetst, en de mannen van Fedex kunnen nog met gemak tussen de toeristen door de pakketjes bezorgen.Alle rotzooi van de afgelopen nacht is al opgeruimd vanaf de straat. Geen leeg glas, of ander afval meer te vinden op de straat. Wel zijn de stoepen nog nat van het schoonspoelen. Ik doorkruis Jackson Square, en plof even op een bankje om de fles met zonnebrand uit de tas te vissen. De vogels fluiten druk op het pleintje terwijl op de achtergrond het gebrom van de grasmaaiers klinkt die het park netjes in orde houden.

Om kwart voor 10 moet ik op 411 Rampart St. zijn. Toch nog maar even richting het water. Heerlijk om in een stad aan de wind te kunnen voelen of je de juiste richting op loopt. Al weet ik inmiddels de weg naar de Missisipi wel te vinden. In bijna elke stad is er wel een plek waar mijn voeten me vanzelf weer naar toebrengen. Ook in NO heb ik mijn Happy Place gevonden.

Gebrom vanuit de haven, de Mississippi klotsend tegen de waterkant, koel briesje, een meeuw hier en daar en af en toe getoeter van een trein of een stoomboot. Tussen het geroezemoes in het park om me heen klinkt het ritmische geluid van drums, met een rauwe volle stem die "My baby" van Little Water zingt. Spontaan barst een vrouw op de promenade uit in een dansje en schudt vrolijk haar 50 kilo's teveel in de rondte. Mijn iced coffee en bananen nut muffin zet ik op de bovenste tree neer, mijn tas een tree lager, en vervolgens plof ik zelf in de schaduw op de trap tegen de pilaar van de muziekkoepel aan het eind van Woolberg park aan. Met de kaartjes in mijn Lonely Planet pocket editie zoek ik uit waar ik straks moet zijn. Links van mij begint de bongoman aan "Hoochie Coochie man" Meteen begint Joe achter mij te schreeuwen; "He's an oldtimer like me. We're getting sufficticated at our old age."

Het is een heerlijke morgen om de ochtend door te brengen met een lugubere wandeling op een van de 41 begraafplaatsen van NO. Voordat ik op weg ga en het park verlaat zwaai ik naar Joe, loop langs een man die met zijn witte sportsokken aan in het gras ligt te slapen, en gooi een paar dollar bij de bongo man in de emmer bij het verlaten van het parkje. Ik hoop dat ik hier nog een keer terugkom.

Gumbo

Met stevige passen verwijderen de zwarte sneakers maat 45+ zich van mij vandaan richting de keuken. In tijden heb ik niet iemand gezien met zo een extreem paar O-benen.

Na een ochtend schuilen voor de onweersbuien in hetWWII-museum, ben ik weer in de FrenchQuarterbeland. Al struinend van winkel naar winkel begon ik toch wel weer redelijk trek te krijgen. Ik zocht een restaurantje uit met uitzicht op het winkelend publiek, een mooi balkon en liep naar binnen. “Tablefor…?” “Oneplease”. Na een ietwat teleurgesteld gezicht werd ik toch naar een tafeltje begeleid bij het raam. “Tamwillberightwithyou, just a momentplease.”

Buiten inRoyalSt. komt na de regen het leven langzaam weer op gang. Kuddes toeristen trekken door de FrenchQuarter, en de straatartiesten komen ook weer tevoorschijn. Het is niet zo heel ingewikkeld om delocalser tussenuit te pikken. De toeristen hebben allemaal dezelfde bruine sandalen, kaki hoedjes, blauw-wit gestreepte overhemden of UrbanPeakdaypacksop de rug. De stad, die aan de rivier de Mississippi ligt, is een vrijhaven van Amerika met veel verschillende culturen. Afrikaanse, Engelse, Franse, Spaanseen vele andere immigranten (en slaven) hebben elkaar beĂŻnvloed ensteeds iets nieuws aan de mengelmoes toegevoegd. The Big Easy heeft een enorme aantrekkingskracht op de hippies en buitenbeentjes van de samenleving. Als je de toeristen wegdenkt, blijft er een mooie mix van kleurrijke bewoners over.

Theo is de meest gekleurde en netstgekledeman die ik tot opheden ontmoet heb in NO. De senior reed langs mij, toen ik stond te wachten op de bus bij de bushalte richtingJazzFest. De man zag mij staan, draaide de auto om, en bood mij een lift aan. De vriendelijke man bleek een oude leraar aan de plaatselijke community college te zijn, en was ook op weg naarJazzFestom te werken. Hij stond daar achter een kraampje om geld te verdienen voor eenstudentenfonds van de community college. Al kletsend over het festival, muziek en religie bewonderde ik zijn outfit. Een prachtig mooie rode country hoed, een bijpassend rode pantalon, en een fel gekleurd tropisch overhemd wat mooi afstak tegen zijn donkere zwarte huid.Allesnetjes gestreken en geperst. Om door een exotisch ringetje te halen. Nadat we uiteindelijk (via de artiesteningang en dus na de lange rij bij de ingang) uitstapte, moest hij nog even in zijn zondagse schoenen wisselen. Tevens rood, strak gepoetst, glimmend in de zon.

Op het festival zelf heb ik de optredens van TraversGeoffrayen MarcBroussardsamen met de familie Jackson beleefd. Shirley en haar dochter waren samen met haar “ex-brotherinlaw” speciaal voor MarcBroussardvroeg vooraan bij hetAcurapodium aangeschoven. Omdat ik door de artiesteningang was binnengekomen stond ik daar ook toevallig helemaal vooraan. Deex-brotherinlawwas een gezellige dikke ronde vent uitLouisiana, die binnen tien minuten van iedereen in een cirkel van 5 meter de naam en herkomst wist. En ze ook vervolgens aan elkaar wist voor te stellen. “Heknowshowtoconnectthecrowd,butyoudon’twanthimasyourhusband.Believemedarlin”aldusShirley. Ik dacht dat de man in kwestie een bijzondere vogel was, maar Shirley heeft tijdens het optreden van Marc schaamteloos staan joelen.We’rehereMarc! Marcrememberme! Marc look atus! Dwars door alle nummers en de muziek heen. Net zolang totdat hij terug zwaaide. Plaatsvervangende schaamte kreeg ik ervan, maar de rest van de cirkel van 5 meter leek het alleen maar geestig te vinden. Als afscheid kreeg ik een bigsweatyhuggvan deex-brotherinlaw. Maar de warmte en vriendelijkheid was oprecht; “Be safe hun!”

Het lijkt de rode draad te zijn in NO. Iedereen komt en gaat in de stad. Volgens de verschillende winkeliers die ik gesproken heb, zijn er weinig inwoners die voor langer dan een paar jaar blijven. En veel van de mensen die wel al jaren inNOhebben gewoond konden het zich niet veroorloven om na Katrina het huis opnieuw op te bouwen.Zijhebben de grond moeten verkopen en zijn vertrokken naar andere delen van deVS. Kortom de stad is van niemand, en dus van iedereen. Iedereen is welkom, en je welkom laten voelen is precies wat iedereen hier probeert. Van de alcoholist Joe in hetWoldenberg park, Theo de oud leraar tot Tam de bediende in het restaurant.

Ineens staat ze voor mijn neus. Middenin in mijn uitzicht opRoyalSt. Of ik nu wil of niet, er wordt zonder vragen aangeschoven aan tafel. Wie ik was, waar ik vandaan kwam, business orpleasure?, etc. etc. Op zich prima, ik had immers alle tijd. De poging om de “tableforone” iets minder “one” te laten voelen kan ik waarderen, al was dat in dit geval niet nodig. Ik zat prima alleen. “Myname is Tamara,buteveryonecalls me Tamaroundhere. Soifyouneedme just call out Tam!AndIwillbehereforyoudarlin.” Nadat ik mijn belevenissen in hetWOII-museumhad gedeeld, deed de andere kant van de tafel haar verhaal en had ik alle tijd om het gezelschap rustig te observeren.

Tam was erg slecht te verstaan.Redneckeerste klas. Erg aanwezig, luid, en onverzorgd. Grote zwarte sportschoenen, vale zwarte broek hangend op half 11, en dun vlassig lang blond haar. De staart strakgekamd.En boven op haar hoofd gebonden met eenscrunchie. Het witte overhemd en de gilet klopte in zijn geheel niet met de rest van het plaatje. Nadat ze mijn order had opgenomen, draaide ze naar het licht toe, en werden al haar baardharen mooi opgelicht door de laaghangende zon. Bljkbaar vergeten te scheren vanochtend. Met grove passen liep ze naar de tafel naast mij. De man was iets drukker met zijn gezin en had zijn omgeving totaal niet opgemerkt. Nadat Tamara zijn zoon in de kinderstoel had geholpen, kreeg ze een “thankyousir”, naar haar hoofd geslingerd. Dat zal ze vast vaker horen, maar waarschijnlijk nooit passen bij hoe ze zich voelt. De man krijgt van zijn vrouw, die wel opmerkzaam genoeg was een kleine hint. En het enige wat de man uit kan brengen is “Weirdo”. Het moet erg vervelend zijn om zo op zoek te zijn naar je plek in de wereld, waar anders als vreemd bestempeld wordt.

New Orleans lijkt daar wel een aantrekkingskracht voor te hebben. Het is een groteGumbovan mensen. Joe inWoldenbergPark, vertelt dat hij NO zo een mooie stad vind omdat iedereen hier middenin in hun zoektocht toch even de rust kan vinden om zichtzelf te zijn en te genieten van het leven. “Thetouristsareprobablytheweirdsoneshereright Joe?” vraag ik. Als antwoord schreeuwt Joe weer een van zijndronkenmanwijsheden de wereld in: "Get olderandstayWeird!"

-Gumbo-is een van de beste voorbeelden van de multiculturele smeltkroes die de stad New Orleans heeft gemaakt tot wat het nu is. Het kan worden beschreven als een soort stoofpot die over rijst wordt gediend, maar de lokale bevolking zou betogen datgumbobijna zijn eigen voedselgroep is.-



Follow your ears

Het is altijd afwachten of ik mijn draai kan vinden in een nieuwe stad. Ik ben gek op steden, en vooral steden aan het water waar ik nog niet eerder geweest ben. Alles, van het zoeken naar de dichtstbijzijnde supermarkt, tot het kopen van een kaartje voor de metro, voelt als een overwinning en avontuur. Het geeft mij het gevoel dat ik de wereld aan kan, en overal ter wereld mijn thuis kan vinden.

Hoewel ik Boston geweldig vind, heb ik mijn draai in New York niet kunnen vinden. Ik ben nieuwsgierig hoe deze Amerikaanse stad zal zijn. De stad die bekend staat om zijn nachtleven, waar ik ( mezelf kennende) mij niet alleen in zal gaan begeven. Zou het naast JazzFest genoeg te bieden hebben voor mij?

Meteen in het hostel wordt ik ongevraagd al op scherp gezet. Nadat ik mijn handdoek en het wifi wachtwoord ontvangen heb, wordt me verteld waar ik vooral niet moet zijn in de stad. Mmmmm... Ik besluit de eerste namiddag te voet op pad te gaan en loop bij het hostel onder een gigantische fly-over onder de weg door. Deze wordt aan beide kanten bewoond door daklozen. Er lopen bedelaars langs de kant van de weg met kartonnen borden waarop zielige teksten staan. Toch niet helemaal op mijn gemak loop ik verder langs een benzinestation wat een verzamelplek is voor de plaatselijke dronkaards. Mannen met flessen drank in bruine zakken bezetten de stoep. Ik voel de ogen in mijn rug prikken, maar niemand doet iets en er wordt zelfs niets geroepen of gebromd.

Op weg naar de french quarter, loop ik door straten beplakt met posters met bemoedigende teksten als: “The way I dress is NOT an invitation”, en “Men do NOT rule the streets”. Ik begin een beetje sneller te lopen, en zie er waarschijnlijk uit als een schichtig wit konijntje in een open veld dat zich bewust is van mogelijk gevaar. Net op het moment dat ik wil omdraaien, komt er muziek de hoek omwaaien. “Just follow your ears and have fun” werd er geroepen toen ik het hostel uit liep. Dus dat doe ik dan maar.

Op Lafayette Square staat op een schattig klein podium een blues band te spelen. Families met kleine kinderen en groepen vrienden staan of zitten op het gras. Biertje in de hand, bord eten op schoot. Geen vuiltje aan de lucht. Langzaam begin ik me op mijn gemak te voelen. Na een heerlijke guacamole salade, en twee Abita purple haze biertjes krijg ik van een van de jongens in het park de tip de StreetCar terug naar het hostel te nemen. 3 USD voor 24 uur. De streetcar neemt me mee langs het benzinestation, onder de flyover langs de bedelaars en zet me recht voor het hostel af. Na een gezellige babbel met ene Billy aan de bar van het hostel, zit mijn eerste dag erop. Volgens mij gaat het wel goed komen hier. Ik heb zin in morgen!

Hey y'all!

"Hoe kom je nu weer op New Orleans?" (NO vanaf nu, scheelt typen) Het is me weer vaak gevraagd. Iets met muzikale voornemens voor 2017, muziek en waarschijnlijk een Google zoekopdracht op muziek festival. Werkelijk waar, ik weet het niet meer.

Helaas is er deze keer geen mogelijkheid voor een langere vakantie. Daarom blijf ik op één plek. Maar wat een plek! NO heeft meer dan genoeg ingrediënten om mezelf te vermaken. Naast minimaal twee dagen Jazzfest, staat de stad natuurlijk bekend om de French quarter, Mississippi, Crawfish, Cities of the death, Voodoo, swamps en plantages.

Mijn oude fotocamera's hebben Chili helaas niet overleefd, daarom ga ik de komende dagen oefenen met een nieuwe. Dit kan heel goed, of heel slecht uitpakken :) Zo nu en dan zal ik naast de foto's en video's vast ook wel een kleine blog tekst uploaden. Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reisblog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes Vera