Met stevige passen verwijderen de zwarte sneakers maat 45+ zich van mij vandaan richting de keuken. In tijden heb ik niet iemand gezien met zo een extreem paar O-benen.

Na een ochtend schuilen voor de onweersbuien in hetWWII-museum, ben ik weer in de FrenchQuarterbeland. Al struinend van winkel naar winkel begon ik toch wel weer redelijk trek te krijgen. Ik zocht een restaurantje uit met uitzicht op het winkelend publiek, een mooi balkon en liep naar binnen. “Tablefor…?” “Oneplease”. Na een ietwat teleurgesteld gezicht werd ik toch naar een tafeltje begeleid bij het raam. “Tamwillberightwithyou, just a momentplease.”

Buiten inRoyalSt. komt na de regen het leven langzaam weer op gang. Kuddes toeristen trekken door de FrenchQuarter, en de straatartiesten komen ook weer tevoorschijn. Het is niet zo heel ingewikkeld om delocalser tussenuit te pikken. De toeristen hebben allemaal dezelfde bruine sandalen, kaki hoedjes, blauw-wit gestreepte overhemden of UrbanPeakdaypacksop de rug. De stad, die aan de rivier de Mississippi ligt, is een vrijhaven van Amerika met veel verschillende culturen. Afrikaanse, Engelse, Franse, Spaanseen vele andere immigranten (en slaven) hebben elkaar beïnvloed ensteeds iets nieuws aan de mengelmoes toegevoegd. The Big Easy heeft een enorme aantrekkingskracht op de hippies en buitenbeentjes van de samenleving. Als je de toeristen wegdenkt, blijft er een mooie mix van kleurrijke bewoners over.

Theo is de meest gekleurde en netstgekledeman die ik tot opheden ontmoet heb in NO. De senior reed langs mij, toen ik stond te wachten op de bus bij de bushalte richtingJazzFest. De man zag mij staan, draaide de auto om, en bood mij een lift aan. De vriendelijke man bleek een oude leraar aan de plaatselijke community college te zijn, en was ook op weg naarJazzFestom te werken. Hij stond daar achter een kraampje om geld te verdienen voor eenstudentenfonds van de community college. Al kletsend over het festival, muziek en religie bewonderde ik zijn outfit. Een prachtig mooie rode country hoed, een bijpassend rode pantalon, en een fel gekleurd tropisch overhemd wat mooi afstak tegen zijn donkere zwarte huid.Allesnetjes gestreken en geperst. Om door een exotisch ringetje te halen. Nadat we uiteindelijk (via de artiesteningang en dus na de lange rij bij de ingang) uitstapte, moest hij nog even in zijn zondagse schoenen wisselen. Tevens rood, strak gepoetst, glimmend in de zon.

Op het festival zelf heb ik de optredens van TraversGeoffrayen MarcBroussardsamen met de familie Jackson beleefd. Shirley en haar dochter waren samen met haar “ex-brotherinlaw” speciaal voor MarcBroussardvroeg vooraan bij hetAcurapodium aangeschoven. Omdat ik door de artiesteningang was binnengekomen stond ik daar ook toevallig helemaal vooraan. Deex-brotherinlawwas een gezellige dikke ronde vent uitLouisiana, die binnen tien minuten van iedereen in een cirkel van 5 meter de naam en herkomst wist. En ze ook vervolgens aan elkaar wist voor te stellen. “Heknowshowtoconnectthecrowd,butyoudon’twanthimasyourhusband.Believemedarlin”aldusShirley. Ik dacht dat de man in kwestie een bijzondere vogel was, maar Shirley heeft tijdens het optreden van Marc schaamteloos staan joelen.We’rehereMarc! Marcrememberme! Marc look atus! Dwars door alle nummers en de muziek heen. Net zolang totdat hij terug zwaaide. Plaatsvervangende schaamte kreeg ik ervan, maar de rest van de cirkel van 5 meter leek het alleen maar geestig te vinden. Als afscheid kreeg ik een bigsweatyhuggvan deex-brotherinlaw. Maar de warmte en vriendelijkheid was oprecht; “Be safe hun!”

Het lijkt de rode draad te zijn in NO. Iedereen komt en gaat in de stad. Volgens de verschillende winkeliers die ik gesproken heb, zijn er weinig inwoners die voor langer dan een paar jaar blijven. En veel van de mensen die wel al jaren inNOhebben gewoond konden het zich niet veroorloven om na Katrina het huis opnieuw op te bouwen.Zijhebben de grond moeten verkopen en zijn vertrokken naar andere delen van deVS. Kortom de stad is van niemand, en dus van iedereen. Iedereen is welkom, en je welkom laten voelen is precies wat iedereen hier probeert. Van de alcoholist Joe in hetWoldenberg park, Theo de oud leraar tot Tam de bediende in het restaurant.

Ineens staat ze voor mijn neus. Middenin in mijn uitzicht opRoyalSt. Of ik nu wil of niet, er wordt zonder vragen aangeschoven aan tafel. Wie ik was, waar ik vandaan kwam, business orpleasure?, etc. etc. Op zich prima, ik had immers alle tijd. De poging om de “tableforone” iets minder “one” te laten voelen kan ik waarderen, al was dat in dit geval niet nodig. Ik zat prima alleen. “Myname is Tamara,buteveryonecalls me Tamaroundhere. Soifyouneedme just call out Tam!AndIwillbehereforyoudarlin.” Nadat ik mijn belevenissen in hetWOII-museumhad gedeeld, deed de andere kant van de tafel haar verhaal en had ik alle tijd om het gezelschap rustig te observeren.

Tam was erg slecht te verstaan.Redneckeerste klas. Erg aanwezig, luid, en onverzorgd. Grote zwarte sportschoenen, vale zwarte broek hangend op half 11, en dun vlassig lang blond haar. De staart strakgekamd.En boven op haar hoofd gebonden met eenscrunchie. Het witte overhemd en de gilet klopte in zijn geheel niet met de rest van het plaatje. Nadat ze mijn order had opgenomen, draaide ze naar het licht toe, en werden al haar baardharen mooi opgelicht door de laaghangende zon. Bljkbaar vergeten te scheren vanochtend. Met grove passen liep ze naar de tafel naast mij. De man was iets drukker met zijn gezin en had zijn omgeving totaal niet opgemerkt. Nadat Tamara zijn zoon in de kinderstoel had geholpen, kreeg ze een “thankyousir”, naar haar hoofd geslingerd. Dat zal ze vast vaker horen, maar waarschijnlijk nooit passen bij hoe ze zich voelt. De man krijgt van zijn vrouw, die wel opmerkzaam genoeg was een kleine hint. En het enige wat de man uit kan brengen is “Weirdo”. Het moet erg vervelend zijn om zo op zoek te zijn naar je plek in de wereld, waar anders als vreemd bestempeld wordt.

New Orleans lijkt daar wel een aantrekkingskracht voor te hebben. Het is een groteGumbovan mensen. Joe inWoldenbergPark, vertelt dat hij NO zo een mooie stad vind omdat iedereen hier middenin in hun zoektocht toch even de rust kan vinden om zichtzelf te zijn en te genieten van het leven. “Thetouristsareprobablytheweirdsoneshereright Joe?” vraag ik. Als antwoord schreeuwt Joe weer een van zijndronkenmanwijsheden de wereld in: "Get olderandstayWeird!"

-Gumbo-is een van de beste voorbeelden van de multiculturele smeltkroes die de stad New Orleans heeft gemaakt tot wat het nu is. Het kan worden beschreven als een soort stoofpot die over rijst wordt gediend, maar de lokale bevolking zou betogen datgumbobijna zijn eigen voedselgroep is.-