Het is altijd afwachten of ik mijn draai kan vinden in een nieuwe stad. Ik ben gek op steden, en vooral steden aan het water waar ik nog niet eerder geweest ben. Alles, van het zoeken naar de dichtstbijzijnde supermarkt, tot het kopen van een kaartje voor de metro, voelt als een overwinning en avontuur. Het geeft mij het gevoel dat ik de wereld aan kan, en overal ter wereld mijn thuis kan vinden.

Hoewel ik Boston geweldig vind, heb ik mijn draai in New York niet kunnen vinden. Ik ben nieuwsgierig hoe deze Amerikaanse stad zal zijn. De stad die bekend staat om zijn nachtleven, waar ik ( mezelf kennende) mij niet alleen in zal gaan begeven. Zou het naast JazzFest genoeg te bieden hebben voor mij?

Meteen in het hostel wordt ik ongevraagd al op scherp gezet. Nadat ik mijn handdoek en het wifi wachtwoord ontvangen heb, wordt me verteld waar ik vooral niet moet zijn in de stad. Mmmmm... Ik besluit de eerste namiddag te voet op pad te gaan en loop bij het hostel onder een gigantische fly-over onder de weg door. Deze wordt aan beide kanten bewoond door daklozen. Er lopen bedelaars langs de kant van de weg met kartonnen borden waarop zielige teksten staan. Toch niet helemaal op mijn gemak loop ik verder langs een benzinestation wat een verzamelplek is voor de plaatselijke dronkaards. Mannen met flessen drank in bruine zakken bezetten de stoep. Ik voel de ogen in mijn rug prikken, maar niemand doet iets en er wordt zelfs niets geroepen of gebromd.

Op weg naar de french quarter, loop ik door straten beplakt met posters met bemoedigende teksten als: “The way I dress is NOT an invitation”, en “Men do NOT rule the streets”. Ik begin een beetje sneller te lopen, en zie er waarschijnlijk uit als een schichtig wit konijntje in een open veld dat zich bewust is van mogelijk gevaar. Net op het moment dat ik wil omdraaien, komt er muziek de hoek omwaaien. “Just follow your ears and have fun” werd er geroepen toen ik het hostel uit liep. Dus dat doe ik dan maar.

Op Lafayette Square staat op een schattig klein podium een blues band te spelen. Families met kleine kinderen en groepen vrienden staan of zitten op het gras. Biertje in de hand, bord eten op schoot. Geen vuiltje aan de lucht. Langzaam begin ik me op mijn gemak te voelen. Na een heerlijke guacamole salade, en twee Abita purple haze biertjes krijg ik van een van de jongens in het park de tip de StreetCar terug naar het hostel te nemen. 3 USD voor 24 uur. De streetcar neemt me mee langs het benzinestation, onder de flyover langs de bedelaars en zet me recht voor het hostel af. Na een gezellige babbel met ene Billy aan de bar van het hostel, zit mijn eerste dag erop. Volgens mij gaat het wel goed komen hier. Ik heb zin in morgen!