Een smoezige nog half slapende man komt mij tegemoet lopen. Hij krabt nog wat onder zijn oksel, gaapt, en zwalkt om mij heen weer verder over het trottoir. Het is lastig inschatten of het een toerist is die na een gezellige nacht in de goot beland is. Of dat het een van de vaste bewoners van het trottoir in de French Quarter is. Het feit dat er in NO vrij op straat gedronken mag worden is prima voor de omzet in Bourbon St., maar het zorgt er ook voor dat ik vanmorgen om de bedelaars met kartonnen bordjes heen moet stappen. Ze doen niets, vragen niets, houden niet eens hun hand op. Maar ze zijn er wel. Ook in NO leven arm en rijk erg dicht bij elkaar. Terwijl ik de kartonnen bordjes omzeil, vullen de juweliers langzaam de etalages weer met glimmende sieraden. De dikke Dodges, met bad ass brothers, en een hoop bling bling rijden nu ook al door de straat en vullen NO met zware basgeluiden vanuit de boxen.

De zon is lekker warm, maar nog niet heet. En ik kan nu nog heerlijk aan "the sunny side of the street" lopen. Via Royal St slenter ik richting Jackson Square. De winkeliers om me heen openen rustig hun zaak. T-shirts worden uitgestald, ramen gepoetst, en de mannen van Fedex kunnen nog met gemak tussen de toeristen door de pakketjes bezorgen.Alle rotzooi van de afgelopen nacht is al opgeruimd vanaf de straat. Geen leeg glas, of ander afval meer te vinden op de straat. Wel zijn de stoepen nog nat van het schoonspoelen. Ik doorkruis Jackson Square, en plof even op een bankje om de fles met zonnebrand uit de tas te vissen. De vogels fluiten druk op het pleintje terwijl op de achtergrond het gebrom van de grasmaaiers klinkt die het park netjes in orde houden.

Om kwart voor 10 moet ik op 411 Rampart St. zijn. Toch nog maar even richting het water. Heerlijk om in een stad aan de wind te kunnen voelen of je de juiste richting op loopt. Al weet ik inmiddels de weg naar de Missisipi wel te vinden. In bijna elke stad is er wel een plek waar mijn voeten me vanzelf weer naar toebrengen. Ook in NO heb ik mijn Happy Place gevonden.

Gebrom vanuit de haven, de Mississippi klotsend tegen de waterkant, koel briesje, een meeuw hier en daar en af en toe getoeter van een trein of een stoomboot. Tussen het geroezemoes in het park om me heen klinkt het ritmische geluid van drums, met een rauwe volle stem die "My baby" van Little Water zingt. Spontaan barst een vrouw op de promenade uit in een dansje en schudt vrolijk haar 50 kilo's teveel in de rondte. Mijn iced coffee en bananen nut muffin zet ik op de bovenste tree neer, mijn tas een tree lager, en vervolgens plof ik zelf in de schaduw op de trap tegen de pilaar van de muziekkoepel aan het eind van Woolberg park aan. Met de kaartjes in mijn Lonely Planet pocket editie zoek ik uit waar ik straks moet zijn. Links van mij begint de bongoman aan "Hoochie Coochie man" Meteen begint Joe achter mij te schreeuwen; "He's an oldtimer like me. We're getting sufficticated at our old age."

Het is een heerlijke morgen om de ochtend door te brengen met een lugubere wandeling op een van de 41 begraafplaatsen van NO. Voordat ik op weg ga en het park verlaat zwaai ik naar Joe, loop langs een man die met zijn witte sportsokken aan in het gras ligt te slapen, en gooi een paar dollar bij de bongo man in de emmer bij het verlaten van het parkje. Ik hoop dat ik hier nog een keer terugkom.